Times, may be. Not us

Era Clint Eastwood con zocos de labrego. Era unha festa e os chancos tiñan a sola de madeira e o trasunto de Clint Eastwood con aires de Lee Van Cleef e alma de Billy the Kid empuñaba unha pistola de fulminantes agardando por unha banda de gaiteiros. Eran dous nenos nacidos no século XXI armando un espantallo con roupa vella, con madeira e palla, era Bob Dylan cantando times are changing, era Feijoo explicando aos gandeiros que a Reny Picot e a Lactalis e a Nestlé, era Pat Garret explicándolle a Billy the Kid que os tempos están mudando, era o crepúsculo e había unha festa na que por primeira vez tiñamos máis frío que calor, eran unhas zocas de labrego pisando sen peso de corpo, con ilusión de palla, na herba seca de Agosto, eran os tractores nas rúas mentres os petardos na festa emulaban os tiros de Clint Eastwood con banda sonora de Enio Morricone detrás das gaitas e era unha aldea, e era resistencia.

Invención de la Paz

Durante el invierno no dejaron de llegar mendigos que venían de lejos. Tenían la piel oscura y los pies llagados, y aceptaban la esclavitud antes que el destierro. Extramuros, las montañas estaban tomadas por bandas bárbaras que prometían a sus milicianos un paraíso donde no existiera el dolor.

Un efluvio de peligros inciertos llegaba a la ciudad. Los muros hervían de consignas y los alguaciles redoblaban la guardia. Se guisaba el miedo en todos los cuarteles y se bebía esperanza en todos los bares, crecía como una fiesta la vocación de resistencia. El Rey ocupaba sus pabellones de caza, lejos, en los antiguos dominios africanos.

Ocurrió en verano. Durante dos días, dos pequeñas avionetas sobrevolaron la ciudad sin descanso, desde el amanecer hasta el ocaso, lloviéndola de octavillas de colores. Las octavillas pedían combatientes, arqueros, soldados de infantería, catapulteros y paracaidistas. Pagaban bien, ambos sexos. Las puertas de los bares escupían indignación y rabia, los cuarteles salpimentaban el miedo que empezaba a estar en su punto.

En los arrabales de la miseria se leían las octavillas. Cada noche, una columna sin futuro caminaba en silencio afuera de la ciudad, al encuentro de las tropas que habían venido de no se sabe dónde. Los bares callaban. En los cuarteles del Rey sobraban cada vez más platos.

Algunas noches se oían fragores de batalla pero estaban lejos, en las montañas, y a nadie le sangraban las heridas. Cuando cesó la artillería, comenzó el asedio. Los alguaciles cerraron las puertas: altas, recias, infranqueables puertas de madera, pero en los cuarteles no había nadie. En los bares no había nadie. En la plaza no había nadie, sólo consignas empapelando las fachadas.

A los dos días, la ciudad se había rendido. La resistencia se redujo a episodios aislados y triviales, como un suicidio colectivo orquestado por un grupo radical. Quizá las octavillas habían sido impresas en China, pero nadie quiso averiguarlo. Reinaba la Paz luciendo majestuosa su manto de silencio y pedrería, y todos admiraban su elegancia.

ESTRAPERLO DO PARAÍSO

ESTRAPERLO DO PARAÍSO

   Están os vendedores do paraíso agochados en todas as ribeiras

   como se puidesen agarrarse a cada pola que pasa para vender unha promesa

   Apenas saben do mundo, senón das eivas

   Saben de todas as debilidades e todos os medos

   e ofrecen drogas infinitesimais para vencer a podredume

   Non queren ver nos transeúntes almas senón petos

   non osan pedir máis que aquelo que semella que nos sobra

   e así, como inmisericordes chatarreiros

   reflotan as penas a cambio de espirnos de nós mesmos.

  

   O estraperlo só funciona cando hai moita necesidade,

   cando de súpeto non podemos vivir a vida aliñada só con aceite e sal

   senón que precisamos sofisticados adubíos para ila levando

   Eles son vendedores de especias, encantadores de serpes, tahúres, timadores

   expertos que ven os ollares que non saben mirar

   Eles prosperan da nosa condición de humanos débiles

   de humanas ínfimas persoas que queren amar e ser amadas.

   Eles recollen a escoria para vendela como ouro e reparten

   soños edulcorados con malas artes

  

   Eles ofrecen rosas e dan espiñas

   para os narices pequenos que non queren perderse no xardín.

   Eles trafican co medo e viven dos anceios

   do común das formigas cando esquecen

   e queren deixar de ser formigas

  

              

   Eles están en todas partes, en todas as pantallas, en todas as estradas.

   Son a cara das múltiples mentiras que pretenden vencer

   o tamaño cósmico de calquera terrícola.

   Eles teñen sempre a chave da porta

   que unha vez aberta deixa ver un corredor

   no que se ve ao fondo outra porta

   e outro estraperlista que sorrí

  

   Eles sempre teñen altanería para a nosa simpleza

   e argumentos contra a nosa felicidade de andar pola casa

   (rascando o sobaco e rindo dos contos de sempre)

   xa sabes, ese tipo de felicidade que ao contala

   parece sempre pouco interesante.

   Eles están organizados en gremios

   e os gremios en sectores e cadeas

   e mesmo xa se sabe que hai transnacionais

   moi interesadas no asunto.

   Así que teñen ao público edénico

   convenientemente segmentado e ofrecen sempre

   aquilo que o cliente necesita.

  

   Dentro, pódese prescindir da merda propia

   (que por certo é igual para todo o mundo)

   e vivir como momias evisceradas

   recheas das arelas propias de cada quén

   As momias xa non feden.

   Ulen todas igualiño

   segundo o perfume escollido,

   e xúntanse polo ulido ese

   e fan pandilla.

  

   Eles colócanse sempre ás portas do paraíso

   en parte para ocultalo e en parte

   porque identificalos como os seus porteiros

   é unha das súas estratexias de márketing

   e só recúan ante o embaixador da terra de ninguén,

   un tío feo que vai de incógnito,

   que non se queixa nunca de nada

   e parece ser que entra e sae cando lle peta.

historia negra

Cando chove cinsa
e o fumo tapa por completo o sol
non temos medo de que arda o que nos rodea

temos medo, sí, medo negro que mancha as casas por dentro
pero temos tamén rabia, impotencia, unha pena enorme

porque non era esta a cinsa no vento da que nós falabamos
era outra
era a cinsa amable que sacamos fría da cociña
a cinsa do noso esforzo cotiá por manter
o monte vivo e o lume aceso
ese lume que non manca,
ese
que agarima ao convidado,
ese
que nos reúne na cociña.

Que aínda nos reúne na cociña
Que no ano 2011 en que o fumo tapou o sol durante dous días
en que chovía cinsa de lumes que non podiamos ver
nese ano 2011 que está marcado pola vergoña
aínda esperamos outra vez reunirnos na cociña.

¿que pensaremos entón do lume,
aquelo que sempre mirabamos con asombro e relixiosidade?

Ao lume quitáronlle o “l” e agora ven pintado
de Unidades Militares de Emerxencia
que chegaron cando xa ardera o impensable.

Non choro polas árbores perdidas.
Choro porque o monte e o ar respirable
non son algo que temos
senón o único que temos.

Eran o único que de verdade tiñamos.
O resto son malabares de ilusións
ao arbitrio de empresas de avaliación de riscos.

País triste, o que ten dúas bandeiras
e unha é a do loito.
Ata cando, Galicia, será o loito
o signo da nosa historia?

en defensa da literatura de quiosco

Para empezar, porque no quiosco fíxenme con libros de Cernuda, de Yourcenar, de Cortázar, ata algún de Bukowsky. Para seguir, proque nas librerías caras tamén as editoriais prestixiosas editan bodrios que se venden en palets. Para continuar, porque cando leo a Mortadelo decindo "tengo barruntos de que esto no va a salir bien, jefe", véñenseme á mente os barruntos de Sancho, e porque a Cervantes léronno nas tascas, non esquezamos nunca iso, porque foi prolífico e rexistrou vocablos da rúa e situacións cotiáns como Ibáñez, porque no quiosco, como lugar metafórico da cultura en minúscula e sen engolamento, no quiosco todas e todos soñamos a diario. Porque o quiosco está accesible a todas, por eso eu este ano escribo poemas de quiosco que as nenas entenden. E dicen que bonito! e sen grandes alturas. Gústame escribir poesía de quiosco, ou quizá só sexa quen de escribir como para un quiosco pequeno.

O val e a montaña (versos para unha bandeira)

Se teño fame de vento,
onde a montaña no presente? Onde o pulmón a ceo aberto?
Alí onde o ollo soña futuros nos cumios que se afastan no ar
as preguntas zoan no vento que fire os ouvidos
e todo está aberto como a luz primeira
todo inconcluso e amplo como un lume que prende
as fronteiras son tan humanas e tan nimias que resultan ridículas,
febles ante o vento que non as respecta.
Alí onde a terra é mais grande que a xente,
onde os ollos saben que non teñen que mirar,
senón decirlle ao corazón que mire.

Se teño fame de vento teño medo da calma
tinxida de espera cega. Cómprenos ser pluma ás veces.
Nutrirse do movemento.



Se teño medo do vento, teño fame de calma
de que non vaia cambiar moito a paisaxe hoxe ou mañán
de que se nos repitan os pataos como metáfora da vida traballosa e reiterada
como unha escada ao ceo horizontal e ubicua,
esa paisaxe de chanzos de xigante que remontan a calma cara o vento.
A ribeira é un castiñeiro que atravesa mudo o tempo
son moitos castiñeiros, é un fractal de castiñeiros que elevan as trabes coma se fosen raíces
son as raíces desta terra expostas á vista de todos
porque saben que na calma
o tempo decorre coma se fora lava, deixando pegadas que non ha repetirse
e non han borrarse,
porque saben que o decorrer do tempo é unha escada horizontal que non leva a ningures,
unha escada que a calma conserva,
unha escada que pousa no chan e é sempre outra e a mesma.
E cada setembro uvas eternas penduran de viñas que se suceden infinitas
no espazo e no tempo da ribeira.
Teño medo quizais de que o vento esborralle as paredes
e borre as pegadas do tempo escritas nas pedras.
Teño medo do vento no inverno cando a ribeira acalma o frío e acubilla.
Ese tempo detido do inverno, o tempo das raíces.
Ese tempo detido do verán, cando a froita madura
Ese tempo que trae a vendima.

Fotografía aérea dunha colmea

Cada quen mira o que quere mirar
formigas, muros, espellos, flashes publicitarios
escaparates e catálogos, cardiogramas
ríos que non acaban de pasar nunca,
paciencias alleas e inexcrutables,
monos, fotos, isobaras, arte
fogos artificiais, guerras televisadas,
pés, tetas, cús, ollos, prendas,
libros, chakras, landras, respetos,
revistas para que se luzan os exitosos
revistas para exhibir aos fracasados
análises,futbolistas, cultivos bacteriolóxicos
auras, pastillas, arceas, tebeos,
xanelas, follas, estampados, atallos,
AVEs,
cada quen co seu ollo,
cada quen cos seus lentes,
filigranas, ondas, orballo, amañeceres,
arañas, diamantes, encaixes, narices,
hologramas, receitas, rutas, vaixelas,
inflorescencias, amoríos, rescates,
ausencias, empates, rodicios,abellas