Escribín que a loucura
era un paradigma requintado da realidade.
E a continuación que a ideoloxía
era un tapiz minucioso e opaco para o mundo.
Despois debuxei unha liña caramelizada
para marcar as lindes
quente, líquida,
tanto que ao ir perfilala
quedóuseme pegada nos dedos
e o marco fíxose un borrancho
e o poema non puido
atopar o seu final.
