Fotografía aérea dun formigueiro

Tipi-ti.

 unha fileira de formigas transita pacientemente

tipi-tipi-tipi

sabendo sen importarlle

que está sendo observada

 (Obxecto ideal que a ciencia procura)

 Tipi-tipi-tipi-tipi

 antenas que se saúdan

 tipi

 bandullos arrecendentes de feromona e instinto

 tipi tipi,

afán pecoreador ilimitado e único

 tipi, tipi, tipi.

 Para qué a felicidade

 Tipitipití

 Un formigueiro que atopa sempre

 un itinerario de consenso que se acaba na tarefa.

 Esta é un anaco de plátano

 ti

 que caeu dunha man de neno

 pi

 impensable botín que rápidamente algunha transmitiu

 tipi-tipi, tipi-tipi, tipi-tipi.

 Teleoloxía da necesidade,

 pura química para o fin inexacto de perdurar,

 tiiiiiiiiiiii.

 Non hai ego.

Un humán observador,

 cargado de ideas e lentes,
 intenta fotografar este momento

 tipitipi

 pero  alguén, non sabemos se el ou a máquina, está desenfocado

 (dii-bii)

e apresa unha liña apenas sinuosa,

 como unha vida,

 que sae da terra para procurar un anaco de plátano e volve satisfeita á terra,

siiiiiiiuuuuu-pum.

Velaí o obxecto transformado.

 Para qué, a distancia.

Nocturno para tambores

Era de noite e sen embargo chovía

confundidos, non se vía

en que estrela perderamos o norte.

Era de noite e sen embargo

tiñamos fame de atopar un arrecendo amigo

tiñamos medo pueril dos lobos

tiñamos móbiles que apenas alumaban as tebras

Era de noite e sen embargo

o monte estaba cheo de ulidos, era de noite

e chovía como querendo mollarnos

chovía e sen embargo era de noite

e non se vía de ónde viña a auga

ou se sairía a lúa

era de noite pero sabiamos

que o monte estaba cheo de xente coma nós perdida,

era de noite pero sabiamos de xente abaixo na ponte grande,

era noite pecha e no monterroso e na fraga e na abeleda e na carosa

sabiamos que había xente.

Chovía e sen embargo buscabamos

era de noite e sen embargo tiñamos fame

buscabamos e sen embargo tiñamos medo

tiñamos fame e sen embargo sabiamos

era de noite e sen embargo tiñamos frío

buscabamos e sen embargo chovía

sabiamos e sen embargo estabamos perdidas

tiñamos frío e sen embargo eramos moitos

tiñamos medo e sen embargo camiñabamos

Preguntas sobre a propiedade intelectual

Poderiamos comprar unha ducia de churros en calquera feira ao prezo que os compramos se os churros estuveran patentados?

Poderiamos ter unha churreira na casa e facelos cando nos dea a gana, especialmente se chove?

Houberan pagado as ventas castellanas do século XV dereitos de autor a Cervantes por ler a súa novela cantas veces lles deu a gana para solaz da clientela?

Houbera chegado ata nós a primeira novela moderna se estuvera ao alcance só de quen puidera pagar o exemplar daquelas?

E se Avellaneda tuvera mellores contactos editoriais que o manco, mellor planta, mais labia ou o que fora, ou digamos houbese asinado coa Sony e non cunha compañía independente, a cousa se houbera resolto dunha maneira? Conseguiría unha lei Sinde do século XV evitar o morro do Avellaneda?

Tería o século de ouro da literatura en castellano chegado ao que chegou cunha SGAE polo medio evitando a toda costa que se difundan gratis as diversións?

É verosímil pensar no século XXI, incluso coa crise de por medio, que os artistas vaian morrer de fame porque nos descarguemos o que nos dea a gana?.

Cobrou Lope polo soneto de Violante? Díxolle a Violante, mira, escrébocho en calquera sitio pero é tanto? E se non cobrou, saiulle rendíbel? Fixo o pinzo Lope por escribir o soneto sen a presenza do seu avogado?

Houbera preferido Quevedo que ninguén repetise xamais o Érase un hombre a una nariz pegado, ou lle molaba escoitalo pola rúa en calquera sitio?

Precisamos unas industrias culturais que preescollan o que paga a pena ler, ver, escoitar?. E se é así, porqué non escoitamos os cuarenta e por qué as pelis que nos apetece ver nunca veñen ás salas espantosas dos centros comerciais?

As escamas do mundo

               “O mundo ten escamas, pero nos mapas non saen”

                                                                          Camilo López Martínez (2008)

Quizais o mundo ten escamas para protexerse

da nosa curiosidade, meu fillo.

Cómo explicarte ata qué ponto

a nosa curiosidade é tan insana

que para describir a vida precisamos

descamala ata quitarlle todos os seus brillos,

toda esa arquitectura de equidistancias

e proporcións minuciosas.

Por iso inventamos os mapas. Quizais

tamén por iso enchemos os atlas infantís

de cores, igual que edulcoramos

as vosas drogas de farmacia

con químicas de fresa e de vainilla.

A nosa ciencia é tan sórdida

que vola temos que mostrar así.

Para que non collades medo,

para deixar un pouco de curiosidade intacta,

para protexervos da nosa miseria

de datos e certezas que non debuxan nada relevante

pero quedan fermosos nas vosas aulas

de aprendices de sabios que miran onde non é.

Pero quizais vós non precisedes das nosas topografías

e podades de novo, algún día,

esculcar as estrelas.