Se teño fame de vento,
onde a montaña no presente? Onde o pulmón a ceo aberto?
Alí onde o ollo soña futuros nos cumios que se afastan no ar
as preguntas zoan no vento que fire os ouvidos
e todo está aberto como a luz primeira
todo inconcluso e amplo como un lume que prende
as fronteiras son tan humanas e tan nimias que resultan ridículas,
febles ante o vento que non as respecta.
Alí onde a terra é mais grande que a xente,
onde os ollos saben que non teñen que mirar,
senón decirlle ao corazón que mire.
Se teño fame de vento teño medo da calma
tinxida de espera cega. Cómprenos ser pluma ás veces.
Nutrirse do movemento.
Se teño medo do vento, teño fame de calma
de que non vaia cambiar moito a paisaxe hoxe ou mañán
de que se nos repitan os pataos como metáfora da vida traballosa e reiterada
como unha escada ao ceo horizontal e ubicua,
esa paisaxe de chanzos de xigante que remontan a calma cara o vento.
A ribeira é un castiñeiro que atravesa mudo o tempo
son moitos castiñeiros, é un fractal de castiñeiros que elevan as trabes coma se fosen raíces
son as raíces desta terra expostas á vista de todos
porque saben que na calma
o tempo decorre coma se fora lava, deixando pegadas que non ha repetirse
e non han borrarse,
porque saben que o decorrer do tempo é unha escada horizontal que non leva a ningures,
unha escada que a calma conserva,
unha escada que pousa no chan e é sempre outra e a mesma.
E cada setembro uvas eternas penduran de viñas que se suceden infinitas
no espazo e no tempo da ribeira.
Teño medo quizais de que o vento esborralle as paredes
e borre as pegadas do tempo escritas nas pedras.
Teño medo do vento no inverno cando a ribeira acalma o frío e acubilla.
Ese tempo detido do inverno, o tempo das raíces.
Ese tempo detido do verán, cando a froita madura
Ese tempo que trae a vendima.
