autobiografía grande

Encherse
colmar de nada o interior e a sombra
inventariar todos os ocos
para realizar a tarefa con perseverancia de asalariada.
Sementar a pel toda de ferraia e nabos
e non só a pel, tamén a cama e o cuarto e a cociña

conxurar os barbeitos da consciencia

Encherse de escuma sabendo o que é:
unha esperanza de asir
que se transforma en bágoas
encherse a boca de cuspe para tragar o que veña
redimir o pasado cos brazos abertos e actitude de espera
(unha soa rosa dos ventos sen itinerario de regreso).

Encherse oncolóxicamente
de posesións indispensables,
de obxectos que te miran desde a súa condición de flotadores,
tentáculos do eu como estrataxemas funerarias,
pequenos ou grandes suxeitos de adoración para quebrar
a soedade indisoluble que che delata,
pompa, bandeiras, plumas ocas.

Encherse de recitatorios inútiles contra a fame e o odio,
resolver ecuacións de múltiples incógnitas
que sempre fican indeterminadas e suxerentes
como o silencio dos nenos cando pensan.
Soportar a dúbida como unha tormenta,
recoller os anacos,
apañar as viandas,
resumir as arelas
encherse,
acopiar,
xestar,
expandirse
(un só trazo redondo, baleiro e inútil)
encherse invisiblemente,
ser un acio madurando ao sol silencioso e mutante
encherse ontolóxicamente
de dozura feita de interminables flores de carbono e hidróxeno,
biolóxicamente fiables e invisibles
zugar na cor dourada coma se zugáramos no sol de Setembro,
xestar intransitivo,
arredondarse como unha cebola que non sabe qué pel poñerse
cargarse de vida e luz,
apañar o que veña,
recoller airadamente o lixo que outros esparexeron
e cargalo ás costas como un botín,

encherse de soños invencibles como xigantes aéreos,
como lóstregos con olor a candea,
encherse de relativismo,
esa sabedoría que destila o tempo
e que pinga como un reloxio no alambique da memoria,
encherse de escuma, de dozura, de soños,
colmatar o desexo como un plenilunio
e xestar sabendo que xestar
e a única tarefa posible