autobiografía pequena

Anicarse.
Mirar en fite as unllas dos pés:
orladas de pó,
enmarcadas nunhas sandalias
queimadas polo sol,
amar súbitamente as nosas dedas
como quen descubre no faiado
unha vella xoia da familia,
na súa humildade de lixo e descoido.
Anicarse
para esquecer a perspectiva da altura,
o zoom involuntario
que diariamente outorga xerarquía ao noso espazo.
Anicarse,
descalzarse, observar
as víctimas do noso peso,
herba esmagada que arrodea os nosos pés,
a vida diminuta a ras do chan,
escoitar o balbordo de formigas carrexando,
as toupas alertándose da nosa presenza.

sentir aos nosos acompañantes
desmesuradamente innacesibles,
apresuradamente humáns e altos
e anicarse en silencio
para vernos o cú sen espello nin mística.