ESTRAPERLO DO PARAÍSO

ESTRAPERLO DO PARAÍSO

   Están os vendedores do paraíso agochados en todas as ribeiras

   como se puidesen agarrarse a cada pola que pasa para vender unha promesa

   Apenas saben do mundo, senón das eivas

   Saben de todas as debilidades e todos os medos

   e ofrecen drogas infinitesimais para vencer a podredume

   Non queren ver nos transeúntes almas senón petos

   non osan pedir máis que aquelo que semella que nos sobra

   e así, como inmisericordes chatarreiros

   reflotan as penas a cambio de espirnos de nós mesmos.

  

   O estraperlo só funciona cando hai moita necesidade,

   cando de súpeto non podemos vivir a vida aliñada só con aceite e sal

   senón que precisamos sofisticados adubíos para ila levando

   Eles son vendedores de especias, encantadores de serpes, tahúres, timadores

   expertos que ven os ollares que non saben mirar

   Eles prosperan da nosa condición de humanos débiles

   de humanas ínfimas persoas que queren amar e ser amadas.

   Eles recollen a escoria para vendela como ouro e reparten

   soños edulcorados con malas artes

  

   Eles ofrecen rosas e dan espiñas

   para os narices pequenos que non queren perderse no xardín.

   Eles trafican co medo e viven dos anceios

   do común das formigas cando esquecen

   e queren deixar de ser formigas

  

              

   Eles están en todas partes, en todas as pantallas, en todas as estradas.

   Son a cara das múltiples mentiras que pretenden vencer

   o tamaño cósmico de calquera terrícola.

   Eles teñen sempre a chave da porta

   que unha vez aberta deixa ver un corredor

   no que se ve ao fondo outra porta

   e outro estraperlista que sorrí

  

   Eles sempre teñen altanería para a nosa simpleza

   e argumentos contra a nosa felicidade de andar pola casa

   (rascando o sobaco e rindo dos contos de sempre)

   xa sabes, ese tipo de felicidade que ao contala

   parece sempre pouco interesante.

   Eles están organizados en gremios

   e os gremios en sectores e cadeas

   e mesmo xa se sabe que hai transnacionais

   moi interesadas no asunto.

   Así que teñen ao público edénico

   convenientemente segmentado e ofrecen sempre

   aquilo que o cliente necesita.

  

   Dentro, pódese prescindir da merda propia

   (que por certo é igual para todo o mundo)

   e vivir como momias evisceradas

   recheas das arelas propias de cada quén

   As momias xa non feden.

   Ulen todas igualiño

   segundo o perfume escollido,

   e xúntanse polo ulido ese

   e fan pandilla.

  

   Eles colócanse sempre ás portas do paraíso

   en parte para ocultalo e en parte

   porque identificalos como os seus porteiros

   é unha das súas estratexias de márketing

   e só recúan ante o embaixador da terra de ninguén,

   un tío feo que vai de incógnito,

   que non se queixa nunca de nada

   e parece ser que entra e sae cando lle peta.